Petra heeft drie kinderen, waarop ze met recht trots is. Toch heeft ze altijd geroepen dat er met de middelste iets aan de hand was. Petra: “Zijn jongste zusje is een jaar jonger, maar streefde hem al snel in alles voorbij. Toen zij nog klein waren dacht ik al vaak: wat is er aan de hand met hem? In ons gezin wisten we inmiddels: we kunnen hem niet twee taken tegelijk geven. Zijn pyjama boven halen én de gordijnen dichtdoen? Dat gaat niet. Dan voert hij of slechts één van de twee taken uit, of allebei niet. Ook zijn broer en zus wisten dat op den duur. We gingen ernaar leven dat hij anders was, maar ik wist altijd dat het niet helemaal goed was.”

‘De leerkracht zei tegen me: ‘Dat kind spoort niet’
Maar erkenning voor wat ze dacht, kreeg Petra nauwelijks. “Ik weet nog dat een leerkracht in groep 4 tegen me zei: ‘Dat kind spoort niet’. Dat maakte me zo boos. Ik dacht: ten eerste zeg je dat niet zo, ten tweede roep ik zelf al jaren om hulp. Dat was niet alleen voor mij frustrerend, maar zeker ook voor hem. Hij had het gevoel dat niemand zag dat er iets aan de hand was met hem, want op het blote oog is het een normale jongen. Maar zo voelde hij dat niet. Hij heeft lang op zijn tenen moeten lopen en heeft daardoor een houding ontwikkeld van ‘ik kan het allemaal zelf wel’.”

Toch ging dat mis. In 2019 besloten Petra en haar man uit elkaar te gaan. Hun zoon bleef bij zijn vader wonen, omdat Petra naar een andere stad verhuisde en hem dat niet wilde aandoen. Hij had zijn school en werk immers in Roosendaal. “Op een zeker moment kreeg ik het bericht dat hij weg was. Dat heeft zeven weken geduurd. Zeven weken waarin we niets hoorden en geen idee hadden van zijn verblijf. Totdat hij me appte, of ik hem kon ophalen, want hij trok het niet meer. Op zo’n moment gaat er van alles door je heen. Maar natuurlijk ben ik meteen gegaan.”

‘Eindelijk werd ik gehoord en begrepen’
Inmiddels gaat het steeds een beetje beter met haar zoon. Hij woont nu op een beschermde woonplek en Petra ziet dat hij stappen maakt in zijn gedrag. “In het begin vond ik het heel moeilijk die zorg voor hem uit handen te geven. Je voelt je gefaald; je eigen zoon moet je toch zelf kunnen opvoeden? Maar de erkenning die ik kreeg, voelde tegelijkertijd als een last van mijn schouders. Eindelijk werd ik gehoord en begrepen.”

Sinds vorig jaar krijgt Petra hulp van mantelzorgconsulent Marianne, bij Mantelzorg Roosendaal. Marianne is zelf ook mantelzorger en weet als geen ander hoe Petra zich kan voelen. Petra: “Van Marianne heb ik geleerd hoe belangrijk het is om tijd voor mezelf te maken. Om zelf op te laden. Je cijfert jezelf als mantelzorger soms helemaal weg.” Ook zette Marianne haar aan het denken met een opmerking tijdens een van hun wandelingen. “Ze leerde me inzien dat een kind heel anders kan reageren dan wij zelf zouden doen. Zo leer ik mijn zoon steeds een beetje beter begrijpen, dat is fijn. Als wij salaris krijgen weten we wat we hebben, welke kosten er nog vanaf gaan etcetera. Bij mijn zoon werkt dat niet. Dat salaris gaat bij wijze van binnen één dag op. Hij snapt dat soort dingen niet.”

‘Luister altijd naar je gevoel als ouder’
Petra wil graag een boodschap meegeven aan andere mantelzorgers, of aan hen die nog niet beseffen dat ze het zijn. “Luister altijd naar je gevoel. Als je voelt dat er iets niet klopt, geef dat dan toe. Ik heb me als moeder lang overspannen gevoeld. En nog iets: zoek net zo lang totdat je iemand vindt die jou echt gelooft. Ook dat was bij mij niet makkelijk. Maar je hoeft maar één iemand te vinden die doorheeft wat je doormaakt. Dat geeft ontzettend veel verlichting.”