“Genieten van de kleine dingen in het leven!”
Sandra Masseurs is getrouwd met Ron. Ron kreeg op 48-jarige leeftijd een hersenbloeding. Sindsdien heeft hij een halfzijdige verlamming en heeft hij niet- aangeboren hersenletsel (NAH). Zijn geheugen is slechter geworden, hij is gevoelig voor prikkels en hij heeft een verhoogde prikkelbaarheid. Sandra vertelt hoe zij met de situatie omgaat. En bovenal: hoe ziet zij zichzelf als mantelzorger? Lees meer.

Sandra: “Na de hersenbloeding heeft Ron bijna twee maanden in het ziekenhuis gelegen en daarna heeft hij lange tijd in het revalidatiecentrum doorgebracht. Na een half jaar kwam hij weer thuis. Toen hij eenmaal thuis was, werd het duidelijk dat ik voor hem moest zorgen. Ik wilde aan het werk gaan, maar dacht alleen maar ‘hoe ga ik dat doen?’ Ron moest geholpen worden bij alle dagelijkse dingen, zoals wassen, aankleden en eten en drinken. Inmiddels kan hij steeds meer zelf, maar hij heeft hoe dan ook mijn hulp nodig. Sindsdien ben ik mij ervan bewust dat ik mantelzorger ben.
Mantelzorgen onderdeel van leven
De eerste periode waren we bezig met overleven. Het was hard werken. Hoe gaan we alles in goede banen leiden? Er was onbegrip en er waren frustraties. Ron kon soms heel boos worden. Als iets hem niet lukte, dan werd hij boos op zichzelf en vloekte hij. Hij wil nog zoveel zelf kunnen, maar dat lukt helaas niet altijd. Bovendien was het een heel drukke tijd. Ik werkte en volgde een studie. Daarnaast zaten we middenin een verhuizing. We verhuisden van een woonhuis naar een appartement. Dat was veel en het was vooral lastig te combineren met mijn mantelzorgtaken. Inmiddels zitten we in rustiger vaarwater en is mantelzorgen een onderdeel van mijn leven geworden.
Verlies jezelf niet uit het oog
Ik ben open en eerlijk over onze situatie. Waar lopen we tegenaan en hoe gaan we ermee om? Ik vind het fijn om mijn ervaringen te delen. Zo kan ik anderen helpen die in een zelfde situatie zitten. Ik zou andere mantelzorgers vooral willen meegeven om goed voor zichzelf te zorgen. Verlies jezelf niet uit het oog. Dat is moeilijk, dat weet ik. Maar op een gegeven moment moet je jezelf een spiegel voorhouden. Gaat het wel goed? Word ik hier blij van? Kan ik dit de rest van m’n leven volhouden? Ik heb mijzelf veel op de achtergrond geplaatst, maar ik ben mijzelf weer naar voren aan het plaatsen. Ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven, hoe moeilijk dat soms ook is.
Tot rust komen
Als het mij teveel wordt, dan geef ik dat aan. Bijvoorbeeld bij Ron, op mijn werk, bij mijn coach of de mantelzorgconsulent van Mantelzorg Roosendaal. Vraagt Ron veel van mij, dan zeg ik dat. Soms ga ik met de hond lopen of luister ik een luisterboek. Dat zijn de momenten dat ik tot rust kom. Koptelefoon op en luisterboek aan. Ron laat mij op deze momenten even met rust – hij weet dat ik dan tijd voor mijzelf nodig heb. Na een tijdje ben ik weer helemaal ontspannen. Bovendien vind het leuk om te leren, om voor anderen te zorgen en iets voor de maatschappij te betekenen. Ik wil mij daarom blijven ontplooien. Als ik goed in mijn vel zit, dan kan ik goed voor Ron zorgen.
Gelukkig zijn
Al met al kan ik zeggen dat ik gelukkig ben! Ron en ik hadden een andere toekomst voor ogen, maar het belangrijkste is dat we samen zijn. Ik zorg voor Ron, maar Ron zorgt óók voor mij. Bovendien kunnen we nog steeds veel leuke dingen doen. We trekken er regelmatig op uit en gaan bijvoorbeeld naar de stad. Lekker een hapje eten of een wijntje drinken. Maar vooral: genieten van de kleine dingen van het leven!”
Luister ook naar de geluidsopname waarin Sandra haar eerlijke verhaal vertelt.