Annegien: “Als je mantelzorger wordt, dan krijg je een heel ander leven. Dat vond ik in het begin heel moeilijk. Ik ontdekte dat het opeens niet meer mogelijk is om van alles samen met mijn man Ansko te doen. Je krijgt te maken met allerlei aanpassingen. Mijn leven stond even op z’n kop. Daar heb ik echt mijn weg in moeten vinden.

Liefde, tijd en geduld
De rollen waren ineens omgedraaid. Eerst zorgde mijn man voor mij en nu zorg ik voor mijn man. Dat was aanpassen. Het gaat heel geleidelijk. Er komen steeds kleine dingen bij die op mijn bordje komen. Dat vond ik heel erg, totdat ik mij besefte dat het erbij hoort. Dat het niet anders is. Dat ik dit moet doen voor hem, zolang als ik kan. Ik vind het heel belangrijk dat ik de liefde, de tijd en het geduld kan opbrengen om voor mijn man te zorgen.

Verbergen dat het moeilijk is
In eerste instantie hield ik voor mijn kinderen verborgen dat ik het moeilijk had. Ik wilde niet dat ze zouden denken: “mama klaagt alleen maar”. Totdat ik mij besefte dat ik er echt alleen voorsta. Toen ben ik anderen deelgenoot van mijn situatie gaan maken. Ik heb mijn kinderen verteld dat ik soms moe en uitgeteld ben. En dat ik daarom niet meer altijd klaar kan staan als er een beroep op mij wordt gedaan. Mijn leven is moeilijker geworden en er gaat veel aandacht naar Ansko. In een later stadium zagen de kinderen het ook wel, dat hun vader achteruit is gegaan. De dingen die we voorheen samen deden, die moet ik nu alleen doen.

In het begin heb ik het alleen gedragen en wilde ik de mensen om mijn heen niet belasten. Uiteraard ging het anderen ook opvallen. De buren zagen dat Ansko geen auto meer reed en de vuilnis niet meer buiten zette. Dan word je aangesproken en raak je over de situatie in gesprek. Ik merkte meteen dat ik veel begrip kreeg van mijn omgeving en dat ik hulp aangeboden kreeg. Door openheid van zaken te geven, kon ik op veel meer steun rekenen.

Balans houden
Oorspronkelijk deed ik alles voor mijn man en cijferde ik mijzelf helemaal weg. Ik was in een burn-out terechtgekomen en had zelf psychische hulp nodig. Het is voor iedereen persoonlijk, maar je hebt het vaak zelf niet in de gaten. Je gaat maar door en door. Ik heb echt moeten leren om op tijd pas op de plaats te maken en goed voor mijzelf te zorgen. Ik ben dan ook veel beter in staat om goed voor mijn partner te zorgen. Dat zou ik andere mantelzorgers ook willen meegeven. Probeer niet alsmaar door te gaan en probeer het niet zelf op te lossen. Daar heb je niets aan. Je hebt er alleen jezelf mee en uiteindelijk ook je partner. Door open te zijn, krijg je meer begrip en steun en dat is heel belangrijk.

Waardering
Wat ik ook heel belangrijk vind, is de waardering en aandacht voor de mantelzorger. De partner waar je voor zorgt staat eigenlijk altijd in de schijnwerpers. Maar krijg je ook aandacht terug van de persoon voor wie je zorgt? Het kan gaan om kleine dingen, zoals een complimentje, een liefdevolle aanraking of een bloemetje. Ik moet daar wel eens om vragen. Dan realiseert mijn man zich dat hij daar soms een beetje in tekortschiet. Als je het niet krijgt, dan kun je er zelf iemand attent op maken.”

Luister ook naar de geluidsopname waarin Annegien haar eerlijke verhaal vertelt.