Als Kitty terugblikt op het eerste moment waarop ze met het fenomeen mantelzorg in aanraking kwam, krijgt ze nog steeds kippenvel op beide armen. Kitty: “Dat gebeurde tijdens een bijeenkomst voor mantelzorgers, die ik overnam van een zieke collega. Er zat een dame in de zaal met een spreekwoordelijke kikker in haar keel. Op een gegeven moment besloot ik een glaasje water voor haar te pakken. Toen ik het haar gaf, barstte ze in tranen uit. Ik dacht: ‘wat is dit nou?’. Ze vertelde me dat het zo lang was geleden dat er iemand voor háár zorgde.”

Jezelf wegcijferen
Die situatie, bijna twintig jaar geleden, typeert volgens Kitty meteen ook de kwalijke kant van mantelzorg. “Mantelzorgers cijferen zichzelf vaak weg. Ze offeren zich op voor de ander, wat vaak heel geleidelijk gaat. Het begint met een beetje zorg, maar wordt langzaamaan steeds meer. Vervolgens denken ze vaak: ‘Ik red me wel, zolang ik het voor de ander maar goed doe’. Dat kan best een tijd goed gaan, maar het kan je op den duur ook opbreken. Zoals bij deze dame.”

 ‘Ik zie het als mijn missie is om meer bekendheid te genereren voor het fenomeen mantelzorg’

Wat Kitty ook veel ziet, is dat mantelzorgers zich onbegrepen voelen in hun directe omgeving. “Als werknemer durf je niet altijd aan te kaarten hoe je thuissituatie is. Bijvoorbeeld omdat je bang bent dat dan je contract niet verlengd wordt of omdat een functie hogerop ineens niet meer voor jou is weggelegd. Soms telt schaamte ook mee. Mensen durven vaak de vuile was niet buiten te hangen omdat ze bang zijn voor onbegrip. Daarom strijd ik er al twintig jaar voor om het begrip mantelzorg bij een zo groot mogelijk publiek onder de aandacht te brengen. Zodat ook mensen die er zelf niet mee van doen hebben er begrip voor hebben.”

‘Mantelzorger, ik?’
Kitty zelf kwam er jaren geleden pas na een hele poos achter dat ze zelf ook mantelzorger was, voor een van haar kinderen. “Pas met terugwerkende kracht herkende ik mezelf in de rol van mantelzorger. Op het moment dat ik er middenin zat, was ik daar helemaal niet mee bezig. Je doet je ding voor de ander, zonder te beseffen dat je mantelzorger bent en hoe groot die rol eigenlijk is. Dat zie ik nu ook veel bij anderen. Onze ambitie is dan ook om mensen hier eerder van bewust te maken, zodat ze preventief om hulp kunnen vragen bij ons. Voordat het te laat is en ze eraan onderdoor zijn gegaan.”

Alle ervaringen bij elkaar opgeteld, maken dat Kitty een echt hart heeft ontwikkeld voor haar werk als mantelzorger. Ze lacht: “Zelfs als ik op vakantie ben, kan ik mijn werk moeilijk loslaten. Dat zeggen ze bij mij thuis ook, maar ze vinden het oké. Als ik ook maar iemand kan helpen naar meer rust in zijn of haar leven, geeft mij dat zoveel voldoening. Soms denk ik dan weer even terug aan dat glaasje water, waar het voor mij allemaal mee begon. Een kleine moeite, maar een groot gebaar voor de ander.”