Nog voor de geboorte van haar dochter scheidden de wegen voor Marianne en haar partner. Ze kwam er alleen voor te staan als kersverse ouder, maar kijkend naar haar eigen jeugd moest dat toch lukken, dacht ze. Marianne: “Ik heb zelf een hele zorgeloze jeugd gehad. Speelde veel buiten met andere kinderen, voelde me geborgen en kon met iedereen wel opschieten. Automatisch verwacht je dat dan ook van je eigen kinderen.”

Niets te zien voor de buitenwereld
Toch liep dat anders. “Toen mijn dochter in groep 2 van de basisschool zat, merkte ik al dat ze niet lekker mee kon komen met de rest. Ze bleef zitten, maar ging uiteindelijk toch naar groep 3. Eenmaal daar ging het niet meer. Toen hebben we de stap naar het speciaal onderwijs gemaakt. Voor veel mensen leek er trouwens niets aan de hand: aan de buitenkant zie je niets aan haar. Ze was altijd het lieve, stille meisje dat lekker aan het spelen was. Maar eenmaal thuis, waar ze zichzelf kon zijn, kwamen de woede-uitbarstingen eruit.”

‘Voor veel mensen leek er bij ons thuis niets aan de hand’

Marianne licht toe dat constant zorgen voor een ander er automatisch voor zorgt dat je jezelf wegcijfert. “En dat is gevaarlijk, want iedereen heeft momenten voor zichzelf nodig. Momenten van ontspanning, om op te laden. Door het zorgen voor een ander sta je altijd aan, ben je altijd alert. Voor mij heeft het zeker even geduurd voordat ik zonder schuldgevoel die tijd voor mezelf kon nemen. Ik weet nog goed dat mijn dochter op jonge leeftijd drie weken met haar vader op vakantie ging. Constant dacht ik aan haar. Ging het wel goed? Had ik haar wel zo lang uit handen moeten geven? Ik voelde me dag en nacht schuldig. Inmiddels ben ik met hulp van professionele partijen daarin gegroeid. Nu vind ik het heerlijk als ik drie weken voor mezelf heb. Die tijd pak ik om écht goed te ontspannen. Dat heeft een mens nodig.”

Verantwoordelijkheidsgevoel
Inmiddels zet Marianne al haar kennis en expertise in als mantelzorgconsulent bij Mantelzorg Roosendaal. De zorg is haar overigens niet vreemd, eerder werkte Marianne al in verpleeghuizen, in de thuiszorg en in de kinderopvang. “Het is mooi dat ik nu lotgenoten kan helpen in het mantelzorgen. Als geen ander weet ik hoe het soms een strijd kan zijn, hoe het kan opbreken. Maar ook hoe je het altijd goed wil doen. Hoe verantwoordelijk je je voelt. Het is ontzettend belangrijk dat je zo nu en dan even afstand neemt van de situatie en weer even alleen aan jezelf denkt. Daar kan ik nu aan bijdragen in mijn rol als mantelzorgconsulent. Mijn motto is: zorg eerst goed voor jezelf, pas dan kun je goed voor een ander zorgen.”